Na het recentelijk bekijken van De Notenkraker op 24 december, merkte ik dat ik nadacht over mijn eigen songwritingstijl binnen Car Seat Headrest. “Making a Door Less Open” (MADLO) markeerde een bewuste verschuiving in mijn benadering van teksten schrijven. Ik raakte diep gefocust op het creëren van woorden die precies passen bij de melodische contouren van de muziek. Denk aan een ritmische frase zoals da DAH, dah DAH, dah dadada dah dah dah – ik zou de teksten nauwgezet boetseren om dit ritme te weerspiegelen, wat uiteindelijk leidde tot regels als “I crawl, I crawl, an animal to ya…”.
In mijn eerdere songwriting periode zou ik misschien mijn toevlucht hebben genomen tot onzinnige zinnen om bij een melodie te passen, of omgekeerd, een meeslepende melodie hebben opgegeven ten gunste van teksten die puur als tekst waren bedacht. Met MADLO was mijn ambitie om de teksten te doordrenken met een bijna bezwerende kwaliteit. Ik wilde voorkomen dat ik een sterke melodie opofferde omwille van logische frasering, maar er toch voor zorgen dat de woorden nog steeds een betekenisvol gewicht droegen, dat verder ging dan louter placeholder status of omslachtige uitdrukkingen. Dit streven om elke regel nauwgezet, woord voor woord, in te vullen, op zoek naar de precieze term die de betekenis versterkte zonder de melodische flow te verstoren, werd een centrale uitdaging van die plaat.
Echter, nu ik dieper duik in het schrijven voor een nieuw Car Seat Headrest album, erken ik een fundamenteel aspect van mijn natuurlijke stijl: lyrische zinnen die zich verzetten tegen naadloze integratie in het melodische momentum. Dit zijn de zinnen die een zekere hoekigheid bezitten, die “vreemd in de kamer uitsteken.” Dit besef hielp me begrijpen waarom ik, na het afronden van de nummers voor MADLO, ze waarnam als bezittend een folk song-achtige kwaliteit. Een kenmerk van volksmuziek is de naleving van een strak ritme en metrum, wat memorisatie en orale overdracht van zanger op zanger vergemakkelijkt. Herhalende melodieën zijn inherent gemakkelijker te onthouden dan complexe reeksen woorden, waardoor ze ideaal zijn voor gemeenschappelijk zingen en participatieve muziekproductie.
Hoe verder muziek afwijkt van deze simpele, standaard ritmes, hoe meer het overgaat in een rijk van solo-optreden. Het beweegt weg van de collectieve geest van volksdansen en naar een meer geoefende, virtuoze weergave van emotie, vergelijkbaar met balletdansers of operazangers. In plaats van gedeelde participatie, bevinden we ons in de rollen van waarnemers, reflectoren en mediteerders. De onmiddellijke spanning van de dans maakt plaats voor een rijkere, meer genuanceerde waardering van specifieke emoties.
Nu ben ik enthousiast om de melodische helderheid die ik heb aangescherpt tijdens het schrijven van MADLO – het vermogen om nummers waar te nemen en te ontwikkelen vanuit afzonderlijke melodische lijnen – te benutten en er opzettelijk van af te wijken. Ik wil mijn natuurlijke neiging onderzoeken om eenvoudige vormen te compliceren en te verdoezelen, en ze te transformeren tot iets ingewikkelder en knoestiger binnen het kader van Car Seat Headrest’s muziek. Mijn primaire aversie is het betreden van terrein dat willekeurig of toevallig aanvoelt, verstoken van het verbindende weefsel dat kunst definieert. De elementen binnen een nummer moeten altijd het gevoel oproepen dat ze slechts het zichtbare topje zijn van een veel grotere, onzichtbare structuur. De structuur van een nummer moet goddelijk verordineerd aanvoelen, gedicteerd door onzichtbare krachten in plaats van de vluchtige grillen van de componist, alsof het buigen is voor oude, onzichtbare wegwijzers.
Stel je voor dat we geen bomen konden zien, maar wel de wind konden waarnemen. De wind zelf zou het verhaal van de bomen vertellen, hun vormen en aanwezigheid onthullen. Dit is de essentie van wat een nummer zou moeten nastreven: een wind die ons in staat stelt de onzichtbare takken van het leven waar te nemen. Een songwriter moet daarom een gevoel ontwikkelen voor deze “bomen” – het leven begrijpen, mediteren, ervaren en een verbinding cultiveren met het onzichtbare. Tegelijkertijd moeten ze “wind” bestuderen – nummers analyseren met de nauwgezetheid van een monteur die auto’s ontmantelt. De afgelopen jaren heb ik naar mijn gevoel aanzienlijke vooruitgang geboekt in het leren hoe ik een nummer moet construeren om mijn creatieve intenties te vervullen, in plaats van ertegen te worstelen, als een piloot die vecht tegen een slecht ontworpen vliegtuig. Nu geloof ik dat ik op zijn minst een fundamenteel begrip van “vlucht” bezit, wat me meer helderheid geeft terwijl ik rond deze diepzinnige onderwerpen cirkel, in de hoop terug te keren met een klein stukje van hun essentie gevangen in liedvorm voor Car Seat Headrest.
