Mijn recente bezoek aan Park Nicollet Spoedeisende Hulp was een diepe teleurstelling en ik voelde me niet gehoord. Ik zocht medische hulp voor wat volgens mij een reactie op zonnebrandcrème was, maar trof een arts die, naar mijn mening, snelheid boven grondigheid stelde en mijn zorgen negeerde. Deze ervaring resulteerde helaas in een verkeerde diagnose en een aanzienlijke verspilling van mijn tijd.
Het consult begon met Dr. Annie M Fontaine, MD, en duurde naar schatting niet langer dan zes minuten. Tijdens deze korte periode voelde het lichamelijk onderzoek gehaast en ontoereikend aan. Mijn hart werd op slechts drie plaatsen beluisterd, in totaal ongeveer zeven seconden. Het beluisteren van de longen was eveneens kort, uitgevoerd in de driehoek van auscultatie voor slechts één ademhaling aan elke kant van mijn onderkwabben. Naast een vluchtige blik op mijn huid, werd er geen gedetailleerder onderzoek gedaan naar de meest symptomatische gebieden, die ik mondeling benadrukte.
Ik legde Dr. Fontaine duidelijk uit dat ik een episode van atopische dermatitis ervoer, veroorzaakt door blootstelling aan een zonnebrandspray. Ik beschreef in detail hoe de uitslag en bijbehorende symptomen het hevigst waren op plaatsen waar meer zonnebrandcrème was aangebracht, met name mijn gezicht, oren en nek. Ik vermeldde ook aanzienlijke initiële zwelling, waaronder gedeeltelijke oogsluiting, die in de drie dagen sinds het begin van de reactie enigszins was afgenomen. Hoewel mijn armen minder waren aangedaan door zonwerende kleding, vertoonden mijn benen ook uitslag, zij het minder ernstig dan op mijn hoofd, wat overeenkwam met minder gebruik van zonnebrandcrème. Het directe verband tussen het aanbrengen van zonnebrandcrème en de ernst van de symptomen was duidelijk.
Ondanks deze duidelijke uitleg en het duidelijke verband, bood Dr. Fontaine een tegenstrijdige diagnose. Ze merkte op dat ze vaak vergelijkbare aandoeningen ziet bij oudere mannen die nieuw zijn in het voorjaarsgolfen – een vergelijking die minachtend en irrelevant aanvoelde voor mijn situatie als 38-jarige. Om haar eigen vermoedelijke diagnose ogenschijnlijk te valideren, stelde ze één vraag: of er uitslag aanwezig was op plaatsen die niet aan de zon waren blootgesteld. Op mijn negatieve antwoord, waarbij ik herhaalde dat er geen zonnebrandcrème op die plaatsen was aangebracht en dat de symptomen geconcentreerd waren waar dat wel het geval was, verklaarde ze dat mijn aandoening polymorfe lichteruptie (PLE) was, en geen reactie op de zonnebrandcrème. Haar suggestie om het “op te zoeken” kwam neerbuigend over, wat een gebrek aan patiëntenkennis of geloofwaardigheid impliceerde.
Voorafgaand aan mijn bezoek had ik al onderzoek gedaan en geconcludeerd dat mijn symptomen overeenkwamen met atopische dermatitis, een vermoeden dat werd gedeeld door ervaren verpleegkundigen die ik had geraadpleegd. Op zoek naar verlichting van de systemische reactie en in de hoop het herstel te versnellen, vroeg ik om een orale steroïde. Terwijl andere verpleegkundigen zelfs een epinefrine-injectie hadden gesuggereerd, die ik niet had gevraagd, verwierp Dr. Fontaine het idee van orale steroïden als “overkill”, bewerend dat de aandoening vanzelf zou overgaan. Als collega-zorgprofessional ben ik me er terdege van bewust dat veel aandoeningen vanzelf overgaan, maar mijn doel was om de ernst en duur van mijn symptomen te beheersen.
Nu, meer dan een week later, houden de branderigheid, jeuk en peeling op mijn gezicht en oren aan. Deze symptomen zijn bijzonder uitgesproken langs mijn haarlijn, gezichtsbeharing, wenkbrauwen en oren, waarschijnlijk omdat de zonnebrandcrème beter hechtte aan deze behaarde gebieden, waardoor meer irritatie ontstond dan op de kale huid. Verder onderzoek waarin PLE en atopische dermatitis uitslag worden vergeleken, heeft mijn aanvankelijke zelfdiagnose gedurende de week alleen maar versterkt. De presentatie van mijn uitslag blijft inconsistent met PLE. Vervolgens hebben andere zorgverleners ook bevestigd dat er sprake was van een verkeerde diagnose. De situatie leek eenvoudig, maar een behoorlijk onderzoek en aandachtig luisteren leken te zijn opgeofferd.
Wat mijn teleurstelling nog vergrootte, was de totale bezoektijd, die buitensporig lang was ondanks het vluchtige consult. Als de directe interactie met de arts slechts enkele minuten duurde, is de totale bezoekduur van vier uur onverklaarbaar. Bij het inchecken werd ik geïnformeerd over een geschatte wachttijd van 90 minuten. Als ik had geweten dat de wachttijd aanzienlijk langer zou zijn, had ik een van de vele andere spoedeisende hulpposten in de buurt gekozen. Ongeveer twee uur na het inchecken werden mijn vitale functies gemeten. Hoewel mijn bloeddruk op dat moment niet mondeling werd meegedeeld, werd deze later in mijn papieren gedocumenteerd. Er ging nog een uur voorbij voordat ik naar een kamer werd begeleid, waar ik nog een uur wachtte voordat Dr. Fontaine kort verscheen. Na het korte consult volgde nog een wachttijd van vijftien tot twintig minuten voordat de dokter terugkwam met papieren, wat uiteindelijk resulteerde in een recept voor hydrocortisoncrème. Helaas bleek deze topische steroïde irriterend bij het aanbrengen. Zelfs aloë vera, dat doorgaans verzachtend werkt, verergerde het brandende gevoel, dat zelfs een week later nog steeds optreedt. Deze aanhoudende irritatie ondermijnt de PLE-diagnose verder, aangezien aloë doorgaans verlichting zou bieden bij zonnebrand of PLE.
Mijn algehele ervaring bij Park Nicollet Spoedeisende Hulp was diep teleurstellend. Het was zo ontmoedigend dat ik heb geaarzeld om elders hulp te zoeken en met tegenzin de aandoening “vanzelf heb laten genezen”, zoals Dr. Fontaine zo nonchalant suggereerde. Ik voelde me tijdens mijn bezoek en interactie met deze zorgverlener oprecht genegeerd als persoon en respectloos behandeld als patiënt. Bovendien gebeurde dit op mijn enige vrije dag na een vakantie, een dag die bedoeld was voor de voorbereiding op de werkweek, die in plaats daarvan grotendeels werd opgeslokt door deze onproductieve medische afspraak. Na de vorige dag tien uur te hebben besteed aan woon-werkverkeer en wachten in rijen, was het buitengewoon frustrerend om nog eens vier uur te wachten bij de spoedeisende hulp. Deze ervaring heeft me ongetwijfeld een gevoel van bitterheid en een sterke neiging gegeven om in de toekomst alternatieve opties voor spoedeisende hulp te onderzoeken.
