จากการได้ชมบัลเลต์เรื่อง “The Nutcracker” เมื่อวันที่ 24 ธันวาคมที่ผ่านมา ทำให้ผมได้หวนคิดถึงสไตล์การแต่งเพลงของตัวเองในวง Car Seat Headrest อัลบั้ม “Making a Door Less Open” (MADLO) ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงแนวทางในการเขียนเนื้อเพลงอย่างมีสติ ผมให้ความสำคัญกับการประพันธ์คำที่เข้ากับท่วงทำนองของดนตรีอย่างแม่นยำ ลองนึกถึงวลีจังหวะอย่าง da DAH, dah DAH, dah dadada dah dah dah – ผมจะบรรจงปั้นแต่งเนื้อเพลงให้สะท้อนจังหวะนี้ จนในที่สุดก็ได้ท่อนอย่าง “I crawl, I crawl, an animal to ya…”
ในยุคแรกของการแต่งเพลง ผมอาจจะใช้วลีที่ไร้สาระเพื่อให้เข้ากับทำนอง หรือในทางกลับกัน ก็อาจจะละทิ้งทำนองที่น่าสนใจเพื่อเนื้อเพลงที่คิดขึ้นมาโดยบริสุทธิ์ใจ ในอัลบั้ม MADLO ความมุ่งมั่นของผมคือการใส่เนื้อเพลงให้มีคุณภาพราวกับบทสวด ผมต้องการหลีกเลี่ยงการเสียสละทำนองที่แข็งแกร่งเพื่อวลีที่สมเหตุสมผล แต่ก็ต้องมั่นใจว่าคำเหล่านั้นยังคงมีความหมายสำคัญ เหนือกว่าสถานะของคำที่ใช้แทนชั่วคราวหรือสำนวนอ้อมค้อม ความพยายามที่จะเติมเต็มแต่ละบรรทัด ทีละคำ แสวงหาคำที่แม่นยำที่ช่วยเสริมความหมายโดยไม่รบกวนการไหลของทำนอง กลายเป็นความท้าทายหลักของอัลบั้มนั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อผมเจาะลึกลงไปในการเขียนเพลงสำหรับอัลบั้มใหม่ของ Car Seat Headrest ผมก็เริ่มตระหนักถึงแง่มุมพื้นฐานของสไตล์ธรรมชาติของผม นั่นคือวลีเนื้อเพลงที่ไม่ยอมผสานรวมเข้ากับโมเมนตัมของทำนองได้อย่างราบรื่น วลีเหล่านี้มีลักษณะเป็นมุม เป็น “เหลี่ยมมุมที่ยื่นออกมาอย่างแปลกประหลาดในห้อง” การตระหนักถึงสิ่งนี้ช่วยให้ผมเข้าใจว่าทำไม เมื่อแต่งเพลงสำหรับ MADLO เสร็จแล้ว ผมจึงมองว่าเพลงเหล่านั้นมีคุณภาพเหมือนเพลงโฟล์ค ลักษณะเด่นของดนตรีโฟล์คคือการยึดมั่นในจังหวะและมาตรวัดที่กระชับ ซึ่งอำนวยความสะดวกในการจดจำและการถ่ายทอดจากนักร้องสู่ นักร้อง การทำซ้ำท่วงทำนองนั้นง่ายต่อการจดจำมากกว่าชุดคำที่ซับซ้อน ทำให้เหมาะสำหรับการร้องเพลงร่วมกันและการสร้างดนตรีแบบมีส่วนร่วม
ยิ่งดนตรีเบี่ยงเบนไปจากจังหวะมาตรฐานที่เรียบง่ายเหล่านี้มากเท่าไหร่ ดนตรีก็จะยิ่งเปลี่ยนไปสู่ขอบเขตของการแสดงเดี่ยวมากขึ้นเท่านั้น ดนตรีจะเคลื่อนออกจากจิตวิญญาณส่วนรวมของการเต้นรำพื้นบ้านและมุ่งสู่การแสดงอารมณ์ที่ได้รับการฝึกฝนและเชี่ยวชาญมากขึ้น คล้ายกับนักบัลเลต์หรือนักร้องโอเปร่า แทนที่จะเป็นการมีส่วนร่วมร่วมกัน เรากลับพบว่าตัวเองอยู่ในบทบาทของผู้สังเกตการณ์ ผู้ไตร่ตรอง และผู้ทำสมาธิ ความตื่นเต้นในทันทีของการเต้นรำเปิดทางให้เกิดความซาบซึ้งที่ลึกซึ้งและละเอียดอ่อนยิ่งขึ้นต่ออารมณ์ที่เฉพาะเจาะจง
ตอนนี้ ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะใช้ประโยชน์จากความชัดเจนของท่วงทำนองที่ผมฝึกฝนมาขณะเขียนเพลง MADLO – ความสามารถในการรับรู้และพัฒนาเพลงจากแนวท่วงทำนองที่แตกต่างกัน – และจงใจเบี่ยงเบนไปจากมัน ผมต้องการสำรวจความโน้มเอียงตามธรรมชาติของผมที่จะทำให้รูปแบบที่เรียบง่ายซับซ้อนและคลุมเครือ เปลี่ยนให้เป็นสิ่งที่ซับซ้อนและบิดเบี้ยวมากขึ้นภายในกรอบของดนตรี Car Seat Headrest ความเกลียดชังหลักของผมคือการก้าวเข้าไปในดินแดนที่ให้ความรู้สึกตามอำเภอใจหรือไร้เหตุผล ปราศจากเนื้อเยื่อเกี่ยวพันที่กำหนดศิลปะ องค์ประกอบภายในเพลงควรปลุกเร้าความรู้สึกของการเป็นเพียงส่วนปลายที่มองเห็นได้ของโครงสร้างที่ใหญ่กว่าและมองไม่เห็นมากนัก โครงสร้างของเพลงควรรู้สึกราวกับถูกกำหนดจากสวรรค์ กำหนดโดยพลังที่มองไม่เห็นมากกว่าความเพ้อฝันของนักแต่งเพลง ราวกับก้มศีรษะให้หมุดนำทางโบราณที่มองไม่เห็น
ลองจินตนาการว่าเราไม่สามารถมองเห็นต้นไม้ได้ แต่สามารถรับรู้ถึงลมได้ ลมเองจะเล่าเรื่องราวของต้นไม้ เปิดเผยรูปร่างและการมีอยู่ของพวกมัน นี่คือแก่นแท้ของสิ่งที่เพลงควรปรารถนาที่จะเป็น: ลมที่ทำให้เราสามารถรับรู้ถึงกิ่งก้านที่มองไม่เห็นของชีวิต ดังนั้นนักแต่งเพลงจึงต้องพัฒนาความรู้สึกเกี่ยวกับ “ต้นไม้” เหล่านี้—เข้าใจชีวิต ทำสมาธิ สัมผัสประสบการณ์ และปลูกฝังความเชื่อมโยงกับสิ่งที่มองไม่เห็น ในขณะเดียวกัน พวกเขาต้องศึกษา “ลม”—วิเคราะห์เพลงด้วยความพิถีพิถันเหมือนช่างเครื่องถอดรถยนต์ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าผมก้าวหน้าไปมากในการเรียนรู้วิธีสร้างเพลงเพื่อให้เป็นไปตามเจตนาสร้างสรรค์ของผม แทนที่จะต้องดิ้นรนต่อต้านมัน เหมือนนักบินที่ต่อสู้กับเครื่องบินที่ออกแบบมาไม่ดี ตอนนี้ผมเชื่อว่าผมมีความเข้าใจพื้นฐานเกี่ยวกับ “การบิน” อย่างน้อยที่สุด ซึ่งทำให้ผมมีความชัดเจนมากขึ้นในขณะที่ผมวนเวียนอยู่กับหัวข้อที่ลึกซึ้งเหล่านี้ โดยหวังว่าจะกลับมาพร้อมกับแก่นแท้เล็กๆ น้อยๆ ของพวกเขาที่ถูกจับภาพในรูปแบบเพลงสำหรับ Car Seat Headrest
